Kim öğretti bana bu matematiği?Neden biliyorum onları, yüzleri, binleri…Kefen giymiş rakamlar yürüyor beynimde.Bu karanlığı silsin zihnimden birileri.Titriyor ne varsa her yerde,Betona bulandı bütün anılar.Ceset tarlası
Çizgi libas giymiş gönlümün gülüMelül melül bakar seher vaktindeParmağında taşır garip gönlümüBir güler bir susar seher vaktindeAşkın ateşini tutuşturan elGönlünden gönlüme akar coşkun selNe bir
Sonra herkes sustu,Kan damlayınca çelikten…Sonra herkes baktı,Boğunca sular bebeği…Sonra herkes eğdi başını,Paramparça cesetler somurtunca…Sonra anlamsızlaştı cümleler,Zulüm karanlığı dağılmadı çünkü…Ne zaman bitecek,Susuşlar,Bakışlar,Eğişler,Anlamsızlık,Ve bu zulüm?
Ağlamayı ne zaman bıraktık?Sağa sola bakmadan,“Kim görüyor?” demeden,Orta yerde ve umarsızca…Halbuki canımız yandığında,Avaz avaz feryadı basardık.Gözlerimizden yaş da akardı.Damlalara sığınırdık.Ne zaman terk ettik ağlamayı,İşte o
